Önce kimliğini, ruhumu, buna bağlı olarak sağlığını kaybetme noktasına gelince ayrılma kararı veren bir bankacının yazdıkları, sektörde yaşanan büyük dramı gözler önüne serdi.
O bir bankacıydı. Başarılı ve hırslı… İşini hakkıyla yapan onbinlerce bankacı gibi o da baskı gördü hatta mobbinge varan psikolojik tacizler. Sonunda ruh ve beden sağlığını kaybetmemek için istifa etti. İsmi Ayşe, Tuba, Oya veya Mehmet… Ne fark eder.. Hepsinin yaşadığı aynı çünkü. Farklı olan isimleri…
İşte sektörde yaşanan büyük dramın satırlara dökülmüş hali…
BU BİR ÖZGÜRLÜK POSTUDUR!!
ve ‘ESKİ BANKACI’ sıfatına sahip olmanın verdiği mutluluğun fotoğrafıdır.
Henüz mezun bile olmadan ilk başvurduğum işyeri olan bankada,1 gün bile mutlu olmadan bugüne kadar çalıştım. Beni bağlayan tek şey, her ayın 1’inde alacağım maaştı. Çünkü öyle olmalıydı, öyle öğretilmiştim.ve o maaşı hakketmek için elimden geleni yaptım. Âmâ şu gelinen noktada gördüm ki “elden gelenle” bu işi yapmak mümkün değildi, artık ‘varlığım varlığına armağan olsun’ modeli geçerliydi.
Evet tam 14 yıl direndim. Önce kimliğimi, ruhumu, buna bağlı olarak sağlığımı kaybetme noktasına gelince ayrılma kararı verdim. Çünkü artık her yeni gün bir öncekinden çok daha çileliydi, modern kölelik denilen şeyi iliklerime kadar hisseder olmuştum. İnsanı insan yapan düşünme, sorgulama, üretme, başarma gibi gereklilikler tamamen elimden alınmış ve bir robot köleye dönüştürülmüştüm sanki…
Söyleyecek çok şey var, biliyorum sadece ben söyleyince hiçbir şey değişmez ama herkes konuşursa çok şey değişir, buna yürekten inanıyorum. Eski meslektaşlarım ve arkadaşlarımdan benim gibi bu hayata bir kez geldiklerini geç de olsa fark edenlere cesaret, mevcut düzende çalışmak zorunda olanlara da güç kuvvet diliyorum.
Ayrıca sevgili @paramedya ailesi, sizinle tanıştığımda ben kararımı vermiştim ama süreci yönetmemde paylaşımlarınızın bana çok faydası oldu ve sektörde çalışan herkesin ne durumda olduğunu, yalnız olmadığımı görmüş oldum, güç buldum ??
Sevgiler.
